شبی كه مطلع مهر از، طلوع زینب بود            فـروغ روز نشـسته، به دامن شب بود

هـزار رود نـواگـر ز كـوثـر و تـسنـیم            روان به خانهٔ زهرا، به بوی زینب بود

هزار چـشـمۀ خورشید، از كرانۀ شب            دمیده از دل مهتاب و چشم كوكب بود

شـكـوفـه‌بـار لب مرتضی به بـاغ دعـا            ستاره‌ریـز دم مصطفی، به یا رب بود

شراب نور ز خـمخـانۀ سحر، جـوشید            كه جام سرخ شقـایق، ز می لبالب بود

اگرچه «زینِ اَب» او را نهاد نام، رسول            خدای داند، كاو زینت «اُم و اَب» بود